هو هـليـو ويـو، پرئين پار کان ڪجهه نه گهر.
هاڻ پنهنجي هنئين هار کان ڪجهه نه گهر.
هــڪ انــا ٿــي چــوي، ٻــي وفــا ٿــي چــوي،
ڌار تـوکـان ٿـيـل، يـار کان ڪجـهـه نـه گـهـر.
دلــبــرن جــون وڏيـــون چــلولايـــون اٿــئــي،
ڏاهــا ڏس ٿــا ڏيـن، ٻار کان ڪجهه نه گـهر.
دل جِـي؛ جبلت کان پاسي تي ڪـر پـرورش،
جنهن کي چاهين، انهيءَ نار کان ڪجهه نه گهر.
تــوکــي مـسـتـي ٿـئـي، بـاهـه سـان کـيـڏجان،
سردين جي ٿڌي ٺار کان ڪـجـهـه نـه گـهـر.
هُــن اُلارِي اٿــئــي، تـون ٿـــو “بـچ بـچ” چئين!
پـيـار اهــڙو اٿـئـي، وار کـان ڪجـهه نه گهر.
منهنجي سهڻـي ٻـڏي، مــون گـهـڻـو دانهيو،
ناهي پاڻيءَ شـرم، تـار کـان ڪـجـهه نه گهر.
۽ نه ڪو هن کي سسئـي هئي مـوٽـي ملي،
ڪنهن قبر ٿي ويل ڏار کان ڪجهه نه گهر.
هن کي “مقـصود” دل مان وڃڻ لئـه نه چئه،
درد بڻجـي ويـل، سـار کـان ڪجـهـه نه گهر.