ڪافي (3)
ڳڻ تنھن جا مان ڪھڙا ڳايان.
ڏينھن پرين پري تو لايا، نيڻ نماڻا واھہ وهايا،
سور سڄڻ ٿي توکي سڻايان.
سخن ڪيان ٿي ساري سچوئي، تو بن ڪريان يار نہ ڪوئي،
لنَو لُڏڻ ٿي توسان لايان.
سونھن سڄڻ جي نوراني، ملڪ مستانا حوران حيراني،
مَٽ تنھين جو ڪو نہ ڀايان.
برھہ ڪيا هن پنڌ پسارا، نيڻ ٽِمڻ ٿا جئن نارا،
يار ٻگهڻ چئي ڇا تہ ٻڌايان.
”مفتون“ چوي سائين من مستانو، ربھہ بيراڳي درد ديوانو
لعل لبن تان گهوري گهمايان.