ڪافي (15)
هوش کان بيھوش ٿيس، لالڻ جڏهن پاتو ليو.
قد هئس سھڻو سڌو،
هڪ جلوي سان جڳ کي ڳڌو،
زلف منھن تي هئس کليا،
سي ڇير وانگي پئي ڇُليا،
عين آهوءَ جيھڙا،
ڪيان وصف تن جا ڪيھڙا،
منھن هو سڄڻ جو حور جان،
گهمڻي مٺل جي مور جان،
عشق مجنون کي. جيئن،
جاني منھنجا تون شل جيئن،
جنھن تير جان ماري وڌو،
هئس منھن جيئن روشن ڏيئو.
ها مشڪ عنبر سان مَليا،
ڪنھن ناز سان ٽِلندو ويو.
تن جا سلامي ڏيھڙا،
جن روح کي ريھي نِيو.
صافي بدن بلور جان،
تنھن ڀي چريو مون کي ڪيو.
”مفتون“ کي آهي تئين،
پاهت منھنجو توسان پيو.