ڪافي (53)
جن پرين لئي آءُ گهمان ٿي هت چَري.
اچ پرين تا گڏ گذاريون ڏينھڙا،
نہ تہ توهان ريءَ محب ويندس مان مري.
دوست جو ديدار درسن مون ڏٺو،
بت بيھاريو، نيڻ مُئيءَ جا پيا ٺري.
من اندر محبت جا مچڙا ٻيا ٻرن،
خلق ۾ ڪا جي ٿئي ظاهر ذري.
درد جا دل جي اندر دونھان دُکن،
ساھہ صدقي ٿي ڪريان ٻي هيءَ سرِي.
محب ”مفتون“ جا مڙئي ڦٽڙا ڇٽا،
تون جڏهن آئين اسان جي گهر گهِري.
*