ڪافي (39)
حسن سڄڻ جي ڪيڙون مون کي.
سونھن سڄڻ جي نور نوراني،
منھنجي ليکي يوسف ثاني،
قد سڌو ٻي پاڪ پيشاني،
ملڪ حسن جو مالڪ والي.
حسن تنھنجو مان ڏٺڙو جاڪون،
ٻانھو ان جو ٿيڙس تاڪون،
چؤ پرين تون هاڻي ڇا کون،
ڏور وسين ٿو خود خيالي.
يار وڏو ڪو لاتڪ آهين،
ڪين غريبن ڏي ٿو واجهائين،
ڏاڍ ڪري مسڪين مارائين،
ڪيئن سکين تون يار هي چالي.
خواهش خوشيءَ سان هيءَ نماڻي،
در تنھنجي تي دوست وڪاڻي،
ٻانھن تنھنجن جي آهيان ٻانھي،
وار نہ تنھنجي ورھہ کون خالي.
رک پرين تون اسان ڏي رايو،
نيڻ کڻي مون ڏي واجهايو،
”مفتون“ آهي تنھنجو سڪايو،
سر تنھنجي جو دلبر سوالي.
*