ڪافي (22)
ڏينھن گهڻيرا مان لڇندي لنگهايا.
تو بن ٿيڙس ڪين آرامي،
رات اسان جي ويَڙي وهامي،
نار نيڻن جا مان نِت وهايا.
در ڌڻيءَ جي گهريون مان دعائون،
شال تہ ايندم واڳ ورايون،
سوال اسان جا ٿيندا سجايا،
جنھن ڏينھن لاڪون ڪيڙو پاسو،
ڪين مُڪو ٿي دَڙ دلاسو،
تو تہ اسان لاءِ مچ مچايا.
شالُ اسان کون ڏور نہ ٿيندين،
اڱڻ اسان جي پلپل ايندين،
لطف ڪندين ڪي سرس سوايا،
اَصلئون آهيان تنھنجو ٻانھو،
حسن تنھنجي تي محب مستانو،
رمزن تنھنجي ڪي رنگ رسايا.
”مفتون“ آکي محب جو ايندو،
اڱڻ اسان جو باغ جو ٿيندو،
پير جڏهن هت يار گهمايا.
*