ڪافي (47)
ڄام ويا چانگي تي چاڙهي.
وڻ چڙهي واڪا ڪري،
وس نہ ويچاريءَ جو،
پنھنجي ونھل کي ڪامڻي،
اها ڳالھہ هي رب کي وڻَي،
سر پنھنجو توڙي ڦاڙي.
هيئن نہ ڄاتم هيتري،
پر هيا دل جا دورنگا،
مان کون جدائي جَت ڪندا،
منھن مٺا اندر کُنڊا،
ويا لڪن ڏي ڄام لاڙي.
موڙ تون واڳان وطن تي،
لھہ اچي ڪا، ڪل منھنجي،
ولھيءَ جا ولھا وري،
نا تہ ويندس آءُ مري،
هي وڌي سورن جا ساڙي،
ڏيھہ جا ڏونگر ٻجهن ٿا،
رِڇ رليا ڀولا وِڇون،
بر بلايون بيشمار،
واسينگ ڪيھر قربدار،
ٻيا وجهن چيتا چيٿاڙي.
هوت آهيان هيڪلي،
پير پاهڻ ڦوڪڻاڪيا،
ٻيو ڪو نہ ساٿي نامبر،
پيا سڙن ٿا منجهہ ڪَلر،
هيءَ هلي پيرين اگهاڙي.
ڪوھہ سرڪو ڪا نہ ڪيان ٿي،
آءُ پنهل تون ڄام اوري،
ڀان پوندن شال ڪني ڪَنين،
مان پيس تنھنجي پني پنين،
هي وڌي پنڌن اجاڙي.
دل توکي دلبر سنڀاري،
ڪا نہ اٿس ٻي هير حجت،
هن ”مفتون“ جي مدام،
آءُ غلامن جو غلام،
وڃ پرين، تون قول پاڙي.
*