ڪافي (11)
پيڙس پرين تنھنجي پکي.
مٺڙيون ڪري ڪي ڳالهڙيون،
دل کي وڌءِ تہ دوالڙيون،
ڪنھن کؤن سکين اهي چالڙيون،
ڇڏ تون مٺا! وايون رُسڻ،
اچي پرچ تون مون سان تکي.
هار ڪيئي، سينگار ڪيئي،
ڇوڙي زلف اظھار ڪيئي،
ڪي ڌڙ سسيءَ کؤن ڌار ڪيئي،
تنھنجي ڪندس جهوري جهِڄڻ،
دونھون اندر ۾ ٿو دکي.
راتيون لنگهن مون و ِرھہ جون،
ويٺين وساري دوست مون،
لھہ سار منھنجي يار تون،
ماندي آهيان خاطرملڻ،
پيھي اچج منھنجي پکي.
فاني فراقن مون ڪيو،
ڪو ترس توکي نا پيو،
ڪر تون منھنجو هڪڙو چيو،
دل کي دلاسو ڏي سڄڻ،
ٻانھيءَ مٿي ٿورو رکي.
ماڻھو ڏٺا مون سڀ ڪٿي،
توکي ڪيم اکڙين مٿي،
هتڙي هجان توڙي هتي،
اڻتڻ سدا تنھنجي پَسڻ،
جند جان ۾ جاني جکي.
”مفتون“ چئي ٻانھون آهيان،
تنهجي در ديوانو آهيان،
مجنون مستانو آهيان،
ڪر ڪي پرين وايون ورڻ،
راتيون لنگهن تارا تڪي.
*