ڪافي (102)
عشق جَڏان ميڏي سر تي آيا.
ريِھہ نِتوئير دلڙي اسانڏي،
پلڪ پلڪ وچ يار تسانڏي،
بيٺي ڪران گفتار سيان وو،
برھہ تيڏاهين جهولڙي پايا.
اڱڻ اسانڏي آءُ تون جاني،
تئين ين ميڪون هي حيراني،
ٻي نہ خبر ڪا چار سيان وو.
روز تسانڏا دل وچ رايا،
هي تسانڏي محبت مينون،
آک سڻاوان يار مين ڪھنون،
وچ کلي بازار سيان وو،
نينھن نغارا آڻِ وڄايا.
يارب! رهندا ”مفتون“ ماندا،
دوست دي خاطر رهي سِڪاندا،
ميل مينون دلدار سيان وو،
سوال اسانڏا ڪڪر تون سجايا.
*