ڪافي (48)
آءُ اڱڻ تون پيارا.
ڏينھن گهڻيرا تو بن گهاريم وو،
پلپل توکي يار سنڀاريم وو،
ساڳي آهيان تنھنجي ٻانھي.
سور اوهان جي ساھہ سِڌايو وو،
جوش جدائي جيءُ جلايو وو،
ڪيڙو فراقن فاني.
مولا اسان کي محب ملائيندو وو،
چارؤن اڪري واھہ وِڃائندو وو،
شال وڇوڙي جي باني.
پنڌ پٽن جا راتيون انڌاريون وو،
بر بلايون ڏين ڏيکاريوم وو،
اور تنھنجي ٿم سيباڻي.
کاڌم پيتم ڪين ڳالھايم وو،
پاسو پلگي تي مول نہ لايم وو،
جهوري تنھنجي هم جاني.
”مفتون“ آکي درد وندي جي وو،
ڪل اچي لھہ هن بندي جي وو،
پرت نہ ڪر تون پراڻي.
*