ڪافي (76)
تنھنجي اچڻ لئي اداسي.
دام وڌا ٿي ني وو زلفن وارا وو،
آءُ تہ پيس يار ڦاسي.
لعل لبن تي ني وو گهوري گهمايان،
جيءُ جثُو، جان خاصي.
خواهش خوشي سان ني وو آءُ اسان وٽ ميان،
آهيان تو لئہ سنياسي.
قرب ”مفتون“ سان ني وو ڪر تون ڪوهيارل،
ڳالھہ چوان ٿي خلاصي.
*