ڪافي (94)
تسانون آڳ ڪيون لڳدي.
روز ازل دي رانجهن سائين،
ساھہ سڄڻ ميڏا سيتا،
تن اسيڏا تار جو ٽردا،
قيد اسانو چا ڪيتا،
برھہ رانجهن دا سر تي چاتم،
نينھن نظر ڪون چا نيتا،
مَن اسيڏا اصل نہ مُڙدا،
گم هويس شل چيتا،
”مفتون“ آکي محبت تيڏي،
جام جگر اسين پيتا،
من ميڏا موھہ ڳڌائي،
لڳي هي آڳ رڳ رڳ دي.
سڻي ڪر ساز تي ڪاھہ جو ڪردا،
هيڻي دل ول ڪيوين نا ڏکندي.
سور سڄڻ دا ڳل وچ پاتم،
خلل خواري ڳڌم جڳدي.
ساھہ سياليان دا ڪيون وت سڙدا،
جيڪا تيڏي اتي وڳدي،
جلد جلايس جند اسيڏي
بدن وچ باھہ پيئي دُکدي.
*