ڪافي (51)
قيامت تائين منھن نہ مٽائيندس.
ٿورا تنھنجا سر اسان جي آهن سؤ تہ هزار،
ڳُڻ تنهجا مان ڙي ڪھڙا ڳائيندس.
ڪين ڇڏيندس عشق اوهان جو برھہ تنھنجي جا بار،
سر اکين تي مان چميون چائيندس.
ريءَ اوهان جي سھڻل سائين ساڙيان هار سينگار،
ميندي هٿن تي مول نہ لائيندس.
تنھنجي ملڻ ريءَ هن سڪيل کي اچي ڪين قرار،
ڦاران تولئي يار وجهائيندس.
عشق تنھنجي مون کي ڪيڙو اهنجو محب مٺا منٺار،
روئي توکي آءٌ پاڻ ريجهائيندس.
ڏينھان راتيان سوز تنھنجي ۾ روئي زارون زار،
واها وَڪڙا يار وهائيندس.
”مفتون“ آکي نيڻن منھنجي ڪيڙا مينگهہ ملھار،
وِرھہ تنھنجي ۾ آءُ دوست وسائيندس.
*