ڪافي (38)
دل ڦٽيءَ کي ڪا دلداري.
جي لکان ٿي سوز اوهان جو،
قلم سڙي ٿو يار اسان جو،
تون تہ ڏي وئين محب مونجهاري.
جي ٻهان ٿي ٻھڻ نہ آوي،
جي سمھان ٿي سمھڻ نہ آوي،
پوءِ ڪري ڪيئن هيءَ ويچاري.
يار زور آور ڏاڍ ڪري وئين،
هن ڌوٻڻ کي ڌوڙ ڌري وئين،
ڪا نہ مڃين ٿو منت زاري.
ڪين جئان ٿي ڪين مران ٿي،
جهوريءَ تنھنجي منجهہ جهُران ٿي،
نار نيڻن جا آهن جاري.
بادل وانگي اکڙيون وسن ٿيون،
واٽان تنھنجون ويٺيون ڏسن ٿيون،
شال تہ پسنديون هوت هزاري.
”مفتون آکي عشق نہ لايو ٿي،
هي تہ اسان ڪاڻ مچ مچايو ٿي،
ماڻن تنھنجن آهيان ماري.
*