ڪافي (104)
عشق سڄڻ دي النبا لايا.
وسرڳئي هي ٻي سڀ چالي،
دوست گهتي هي دل وچ دُوالي،
صبر قرار محال سيان وُو،
حسن دلبر دي فڪر ڦٽايا.
رانجهن ميڏا جهنگ وچ وَسدا،
نال کلڻدي دلڙي کسدا،
گهول گهتان سڀ سيال سيان وو،
عشق رانجهن دا مين چُم چايا.
يا رب! ساول سڻين تون سارا،
ميل ”مفتون“ ڪون يار پيارا،
محب مٺا مَتوال سيان وو،
محبت جهنڊي مچ مچايا.
*