ڪافي (24)
محب اسان کي ملڻ جي.
هير حجت ناھہ وو دلبر توسان وو،
نانءُ ڌڻي جو ٿي باري،
ڳالھہ چئجانءِ ڪا اچڻ جي.
ننڊ نيڻن کي وو بلڪل ناهي وو،
ڪيئن ڪري هيءَ ويچاري،
جاءِ نہ آهي پڄڻ جي.
توڏي تڪيندي وو رات وهامي وو،
پلڪ ڏکي مان گذاري،
وائي ڪڍج ڪا ورڻ جي.
لالڻ توکي وو لائق ناهي وو،
اهڙي ڪر نہ هيڪاري،
ڳالھہ نہ انھن چوڻ جي.
ڏي ڪو دلاسو ني وو محب مفتون کي وو،
آهي گهڻو بيقراري،
سڪ اٿس تو سڄڻ جي.