ڪافي (23)
لنوَ لايون پاڻ ڪڍائين ٿو.
کڻي خوني ڪُھڻ ڪٽاريون،
يار وڃي ٿو ناحق ماريون،
رت عاشقن جي يار هاريون،
هٿ مينديءَ ساڻ رڱائين ٿو.
ڪي تہ عاشق ٿو يار ترائين،
ڪي ٿو جئارين ڪي ٿو مارائين،
ڪي تہ سڏائين ڪي تہ ڦرائين،
ڪي سوريءَ سر تہ چڙهائين ٿو.
ساڻ حڪم جي ساھہ کسيو ٿي،
وعدو ملڻ جو ڪو نہ ڏسيو ٿي،
حال اسان جو ڪين پسيو ٿي،
سر عاشقن حڪم هلائين ٿو.
دلبر آهين دل جو جاني،
ڪونھي تنھنجو جڳ ۾ ثاني،
دلڙي ڪئي ٿي يار ديواني،
منجهہ روحن يار رلائين ٿو.
”مفتون“ آهي در جو دايو،
تنھنجي خاطر يار سڪايو،
تو تہ اسان سان نيھڙو لايو،
ڪي بار برھہ جا بچائين ٿو.
*