ڪافي (52)
نينھن نہ ويڙين توڙ نڀايون.
راضي اسان تي شال تون ٿيندين،
اڱڻ اسان جي دمدم ايندين،
ڏکڙا اندر جا ويندين وڃايون.
اکڙيون اڙائي دلڙي کسين ٿو،
حال اسان جا ڪين ڏسي ٿو،
تون تہ ڪرين ٿو يار وڏايون.
ڄار وجهي اسان جي دلڙي ڦاساييءِ،
واٽ ويندي کڻي اولي اڙاييءِ،
بت اسان جي ۾ ٻاريون ٿي باهيون.
يار ”مفتون“ آهي تنھنجو ٻانھو،
درد تنھنجي ۾ دوس ديوانو،
ڇڏ پرين تون رسڻ جون وايون.
*