ڪافي (67)
تنھنجي برھہ ڪيا هن گهڻيرا پسارا.
اصل کون تہ توهان جو تہ گولو،
بيراڳي فراقي آهيان دوست ڌاران.
تنھنجي حُسن جي ناهي نرمل نھايت،
ڪرن سجدا ٿا چنڊ سورج ستارا.
جنھن ڏينھن لاڪون سڄڻ ڏور ٿيڙي،
توهان جي اچڻ لاءِ وجهايان ٿي ڦاران.
ڏنيئي عشق پنھنجي جو آزار مون کي،
تنھنجا سور سيني سھايم سارا.
آهي محب ”مفتون“ تو لئي بيراڳي،
اچي مھر ڪر مون تي محب موچارا.
*