ڪافي (40)
نيٺ پنهل تنھنجي موهي آهيان.
يار پرين جي ٿيندس اوطاقي،
وڃي منائيندس سڄڻ ساڳي،
وچ ڳچي گهت ڳاري وو.
درد دلبر جي دونھون دکائيندس،
راتيان ڏينھان سوز سڻائيندس،
زاري ڪري سؤ واري وو.
جنھن ڏينھن لاڪون اکڙيون اڙايم،
ڪري بسم ﷲ سر تي چايم،
بار برھہ جي باري وو.
در تنھنجي ۾ منهجا دلبر،
واھہ وهن ٿيون هنجون هر هر،
جيئن وهي ٿي بيگاري وو.
جوش تنھنجي ۾ منھنجا جاني،
”مفتون“ کي آهي ڏاڍي حيراني،
شال ڏيندين دلداري وو.
*