ڪافي (25)
هي ماڻھون ناحق مارين ٿو
ڏينھن لنگهي ويا ڪينڪي آئين،
ڳالھہ اچڻ جي ڪا نہ ٻڌائين،
دل کي دلاسو ڪو نہ ڏيارئين،
ڪا تہ ڪاوڙ دل ۾ ير ڌارين ٿو.
عاشق تنھنجا وتن ويڳاڻا،
ڪي تہ گهمن محب مستانا،
ڪي تہ ڦرن ٿا دوست ديوانا،
جڏي صورت سھڻي سينگارين ٿو.
سڪ اوهان جي دل ۾آهي،
روز اوهان ڏي بيٺي ساهي،
ڪاڻ تہ هرگز توکي ناهي،
ڀلا ڇا لئي غريب وسارين ٿو.
ساڻ کلڻ جي خون ڪرين ٿو،
ظُلم ڪرڻ کون ڪين ڏرين ٿو،
سر اسان جي يار چڙهين ٿو،
ڪي ڪانَ کنيو تہ اُلارين ٿو.
”مفتون“ آکي سھجون ساري،
ودست لڳي هان تنھنجي لاري،
آءُ سڄڻ تون منھنجي اُتاري،
ڇو عرض منھنجا الا ٽارين ٿو.
*