ڪافي (42)
هن مُٺيءَ جي مڃ ڪا زاري.
ڦٽ فراقن وڌڙم ڦوڙي،
ڏکڙن جي ڏهڪار،
زارون زار روئي ٿي ويچاري.
چشمن تنھنجن چاڪ چڪايم،
چوري تند تنوار،
برھہ ڏئي وئين دلبر باري.
سڪ تنھنجيءَ ۾ هن سڪيل کي،
ڪين سجهي ڪم ڪار،
روئي روئي مان رات گذاري.
کائن پيئڻ ڪين وڻي ٿو،
ساھہ سندا سينگار،
درد ونديءَ کي ڏي دلداري.
قادر ڪندو توسان ميلو،
شال چڱي ڪنھن وار،
صاحب ڪندو پاڻ ستاري.
”مفتون“ آکي آءُ تون جاني،
قدم قدم تون ڌار،
گهوري وڃان مان لک واري.
*