مُرتب پاران (دفعو پھريون) : عبدالجبار ”قاسم“ نظاماڻي
ڪنھين وٽ گوڏ ڪانھي ڪا، ڪنھين لاءِ روز نئين گاڏي،
ٻنھيءَ جو ساڳيو آ ڏاڏو، ٻنھيءَ جي ساڳي آ ڏاڏي.
ته محفل ۾ واھ واھ ٿي ويئي. جيئن حافظ صاحب غزل ٻڌائيندو ويو تيئن تيئن محفل مچندي ويئي. حافظ صاحب غزل ٻڌائيندي پاڻيءَ جي طلب ڪئي تاج جويو صاحب خود پاڻي جو گلاس ڀري حاضر ڪيو. ان کان پوءِ ظھر نماز جو ٽائيم ٿي ويو. حافظ صاحب مسجد طرف ھليو ويو ته آئون به نماز لاءِ اٿيس. رستي ۾ اسان ٻنھي جي ملاقات ٿي، ھڪ ٻئي سان حال احوال ڪندا مسجد ۾ داخل ٿياسون اھا اسان جي پھرئين ملاقات ھئي. ان کان پوءِ ملاقاتن جو سلسلو شروع ٿيو. مون ساڻس شاعريءَ کي لکڻ بابت حال اوريو، ته پھريائين ماٺ ۾ ٻڏي ويو. آخر آئون نه ڇڏ ٿي پيس. چوندا آھن ته لوھ کي لوھ ڪٽي سو مڃي وڌائين. ان کان پوءِ ماتليءَ ۾ نظاماڻي محلي جي اسڪول ۾ حافظ صاحب سان شام ملھائي ويئي. جنھن ۾ محلي جي ماڻھن ۽ شھر جي سڀني اديبن شرڪت ڪئي ھئي. ان کان بعد ڊاڪٽر ربنواز نظاماڻي محله ۾ صافظ صاحب سان رھاڻ ملھائي، جنھن ۾ ڪميونٽي جي اڪثر ماڻھن شرڪت ڪئي. اھا محفل رات جو ھڪ وڳي تائين ھلي جنھن ۾ سوالن جوابن جي نشست به ھلي.
آخرڪار ھر آچر تي حافظ صاحب جي ڳوٺ وڃڻ شروع ڪيو جتي حافظ سان ملاقات ڪري شعر لکڻ شروع ڪيم. انھي منزل ۾ مون کي ڪيترائي ڏک ڏاکڙا، سفر جون تڪليفون سھڻيون پيون چوندا آھن ته جان، مال ۽ وقت ٽيئي جنھن به شئي تي لڳندا ته ان جو وجود پيدا ٿيندو. سو الحمدالله، حافظ صاحب جي شاعريءَ جو پھريون مجموعو تيار ٿي چڪو آھي جيڪو اوھان جي ھٿن ۾ آھي.
ڪيترائي تنقيد نگار صاحب اھا تنقيد ڪندا ته ڪتاب ۾ ڪافين، غزلن، گيتن، وائين، مناجاتن، نعتن ۽ مدحن کي الڳ الڳ ڇو نه لکيو ويو آھي، جيئن ته حافظ صاحب جي شاعري ايتري ته حق پرستي واري آھي، جو گھٽ علم وارو ۽ گھٽ سمجھه وارو مولوي ته کيس ڪفر جي فتوى ھڻندي دير نه ڪندو، ڪن شخصيتن تي ته اھڙي تنقيد ڪئي اٿس، جو کيس مارائيندي به دير نه ڪن. قومي درد ۾ ته قوم پرستن کي به مات ڏيئي ويو آھي. ڪامورن تي اھڙا ڇوھ ڇنڊيا اٿس جو متان خطري جي گھنٽي نه وڄي وڃي. ويڙھي رومال ۾ ھڻڻ جي مصداق تحت، عنوان جي بغير سندس شاعري ڪتاب ۾ پيش ڪئي ويئي آھي. انشاءَالله، جي حياتي ساٿ ڏنو ۽ ماحول سازگار رھيو ته سندس شعرن جي شرح جو ڪتاب تيار ڪيو ويندو.
ڪتاب جي تياريءَ ۾ جن ساٿ سلامت نڀايو، تن جو ذڪر ڪندو ھلان، اول نمبر تي عبدالرزاق مھيري آھي، منھنجي ڪميونٽيءَ ۾ محمد عالم نظاماڻي، محمد رحيم عرف ڪِڪا نظاماڻي، ڊاڪٽر ربنواز نظاماڻي، سائين ولي نظاماڻي، منظور ۽ منصور نظاماڻي (ٽنڊو قيصر) ، مسٽر نورالامين نظاماڻي، شوڪت نظاماڻي، عزيز ”پارس“ ۽ محمد بخش نظاماڻي جا نالا سرفھرست آھن. منھنجن پيارن دوستن مان مسٽر محمد ايوب سنڌي پٺاڻ به تعاون ڪيو. منھنجي شام جي ڪچھريءَ جو مور ماڻھو مرحوم غلام محمد لغاريءَ جو ذڪر به لازمي آھي، منھنجي اسڪول جي عملي ۾ مسٽر شاھد راجپوت، مسٽر غلام فاروق راجپوت به سرفھرست آھن. قابل عزت محترم مولانا نعمت الله الاھي، محمد يوسف مھندو ۽ عبدالرزاق صاحبان به ذڪر جي لائق آھن.
الرزاق ڪمپيوٽر وارن جو ته ڪھڙو ذڪر ڪريان سي ته منھنجي مٿي جا موڙ آھن انھن جي مڪمل تعاون کان سواءِ ھھڙي انمول ڪتاب جو مارڪيٽ ۾ منظر عام تي اچڻ محال ھو.
اميد ته ھيءَ ڪتاب عوام ۽ خواص کي پسند ايندو، ۽ سنڌي علم و ادب جي نظم واري حصي ۾ اھم جاءِ والاريندو.
دعائن جو طالب
عبدالجبار ”قاسم نظاماڻي
نظاماڻي پاڙو ماتلي، ضلعو بدين.