سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”باغي آ عشق منهنجو“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب سنڌ جي باغي شاعر حافظ محمد نظاماڻي صاحب جي شاعريءَ جو مجموعو آهي جنهن جو مرتب عبدالجبار ”قاسم“ نظاماڻي صاحب آهي.
علي پور جي مدرسي ۾ محمد قرآن مجيد حفظ ڪيو، ۽ حافظ محمد جي نالي سان سڏجڻ لڳو. ان کان پوءِ واپس ڳوٺ ويو جتي مجازي عشق جي وَرَ چڙھي ويو ۽ شاعريءَ جو آغاز ڪيائين. اچانڪ سندس طبيعت خراب ٿي پيئي، گھڻي علاج ۽ دُعائن کان پوءِ سندس طبيعت ۾ سڌارو آيو. مجازي عشق کان ٿڙي معرفت جي منزل ڏانھن راغب ٿيو، جنھن رڱي ريٽو ڪيس ۽ حقيقيءَ جي منزل ماڻيائين. سندس قلب تان ڪٽ لھي صاف ٿيو. حافظ صاحب، غاصبن، غدارن، بي ضميرن، جابرن، ظالمن، بخيلن، بزدلن، منافقن، لوڀين ۽ لالچين تي پنھنجي شاعريءَ ۾ لعنت ۽ ملامت ڪئي آھي.
هن ڪتاب جو پهريون ڇاپو 2006ع ۾ ۽ ٻيو ڇاپو 2015ع ۾ نظاماڻي پبليڪيشن، ماتلي پاران ڇپايو وي. سنڌ سلامت ڪتاب گهر کي هن ڪتاب لاءِ ڪيتريون ئي فرمائشيون ٿيون جنهن ڪري هي ڪتاب ڪمپوز ڪرڻ جو فيصلو ڪيو ويو. ٿورائتا آهيون پياري دوست، سنڌ سلامت جي مانواري ميمبر، بدين سان تعلق رکندڙ شاهنواز ٽالپر جا جنهن ڪتاب ڪمپوز ڪري سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ لاءِ موڪليو.
اوهان سڀني دوستن، ڀائرن، سڄڻن، بزرگن ۽ ساڃاهه وندن جي قيمتي مشورن، راين، صلاحن ۽ رهنمائي جو منتظر.
[b]محمد سليمان وساڻ
[/b]مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
لاڙ جو لعل : مولوي حافظ محمد رمضان مھيري
ڪجھه آئون به چوان : عبدالرزاق مھيري
حافظ نظاماڻي لاڙ جو سچل : عزادار حُسين خواجه
جاکوڙي جوان : منصور منظور نظاماڻي
ڏات نه پُڇي ذات : پروفيسر خادم حسين کوسو
سرس سوايو : ايم. ايم اشھدالله جڳسي
مُرتب پاران (دفعو پھريون) : عبدالجبار ”قاسم“ نظاماڻي
مرتب پاران (ٻيو دفعون) : عبدالجبار ”قاسم“ نظاماڻي
جي مالڪ کي سُڃاتو ٿَئي، ته پوءِ محتاجي ڇَا جِي آ
سڀئي وَسَ سائين جي آھي سدا
ڪجھه نه ڪجھه، مون تي، وري تو، قياس ڪر
تُون پنھنجو ننگ سُڃاڻ پرين
جڏھن آيو نبي مُنھنجو، تڏھن ٻيا نَنگ بَدلجي ويا
بخشيم توکي ڀلا، بھشتي ڌَڻِي، اوري ته اَچ
ساري حُسن جو تون سردار آھين
محمد جي صدقي ميٽي ڇَڏ مَدايُون
سِدرت المنتھى تي جو ھَلي، تَنھن کي نه ٿو سَمجھين
اونداھي ۾ ڏِس تون، انڌو ڪونه ڏِسي ٿو يار ڏيئو
خدا لڳ ۽ خدا ڪارڻ، مدد ڪَج مصطفى منھنجي
رضوان مون کي روڪيو، دوزخ جي در مٿي آ
منھنجي نظر جي سامھون واھ جا نظارا نڪتا
منھنجي حال مٿي حيوان رُنا
برھ باڳ منھنجا اَچي ڪِيئا ڀَلا
خلق سڄي آ خوديءَ ۾ ڦاٿل، بي خود ھِڪڙو آئون بَنيس
جتي انصاف پورو آ، اتي ايمان آندو اٿم
خالي ھٿن سان آئون، ھَٿيار تُنھنجي ھٿ ۾
تون خدا تُنھنجي خدائي، آئون خلقيل خاڪ مان
آھيان آڪاش جو مالڪ ڌِڪا ڌرتي تي پيو کايان،
عجب تُنھنجي دَرَ جي، عنايت ڏِٺي مُون
برھُ جي زرھ پائي، ھر وار کي سَٺوسين
پاڻ جنھن شَيءِ جا ھِتي گھورا آھيون
ڪنھن کي ڏَمرُ ڏيکارين، ڪنھن کي سَبَقُ سيکارين
اسين پنھنجي بيھڪ تي ڏِسُ، آھِيون بيٺا اڃان تائين
جِتي رات آھي اتي ڏينھن بَه ايندو
اسين عشق وار عقل ڪونه ڄاڻو
نَڪو مَلڪ آھيان، نڪو آھيان ماڻھو
خبر نه آھي ته ھيڏي خلق ۾، منھنجو خدا ڪھڙو
اٿم ذات ظاھر، مگر آھيان مخفي
ڀُنگ وٺڻ لئه ڪَئِي تو بازي
خاڪ جي چَپٽي کڻي، پَنھنجي خدائي تو ڪَئي
خُون جو ھڪ خاص قطرو، ٿِئي ڪِريو جڏھن خاڪ تي
رُوئاڙي ھٿن سان، ڪرين رُعب مون تي
سچ پچ ته ھن سنسار ۾، مُنھنجي صدا ٻُڌجي نه ٿي
جنت جي تقاضا آھي مگر، دوزخ جي شڪايت ڪير ڪري
اڃان بِسمل جي ڀر ۾ ڪو ڏٺم، بي داد بيٺو آ
دوزخ بھشت جي دام کان، ڀڄبو مُلن جي مام کان
مٿي عرش کان آ محبت جي منزل
الفت جو آھي آدم، سينگار ٿيو صدين کان
باغي آ عشق منھنجو، تنھنجي ئي باب کان
تنھنجي قدم ھيٺان شل روز ڪُسون
مُنھنجي نينھن ڪَئي ننڊ آھي حَرام
منظور تُنھنجو نُور، ھو آدم جي آڙ ۾
مُنھنجي زرھ پرين، توکان زور آھي
شايد شراب خاني ۾، اڄ ڪو امام آھي
اڳي جنت کسي ھاڻي جيئڻ جو حق به ٿو کَسجي
بوتل شرابُ جي، ھيءَ مون لاءِ بُري ته ڪانھي
مُنھنجو شرابُ نئون آ، تُنھنجي شرع پراڻِي
ڪو آ رحمان جي پاسي، ڪو آ ڀڳوان جي پاسي
زندگي پاڻي به آ ۽ زندگي ٻيڙي به آ
مردار تقاضا کي مڃڻ مون نه سِکيو آ
پراڻي جاءِ کان پري نئين حرم کي سجدو آ
وقت جي ويڙھاند کي سمجھي سَگھون ٿا
ڪمزور بدن کي آ سھاري جي ضرورت
ادب ۽ حَيا جو نالو جِتي ھُوندو اتي ھُوندس
وَاھ جمھوريت تُنھنجا جُڃَ
مُنھنجي جاکوڙ کي جو ٿو سمجھي جَبرُ
جنھن نه سُڃاتو قد بُت منھنجو سو ڇا سمجھي منھنجو قول
نه ڪو خاص آھيان نڪو عام آھيان
آئون بچپن کان بي چَين آھيان
پرائي جُتي ۾ اسين پير پايون اھڙا ڪونه آھيون
ڦِريا به ناھيون ڦُريا به ناھيون
اسان کي راھ ۾ جيڏيون رُڪاوٽون آھن
تون بي ضمير آھين تڏھن امير آھين
نتيجو ڇا به نڪري پر اسين انسان ٿينداسون
ايڏو به سستو ناھيان، جو تون وٺي سگھين
نڪو شھر وارن سان ھوندي شڪايت، نڪو ڳوٺ وارن سان ڳالھيون ڪبيون
اچو گَپ منجھان نڪري سنئون سُبتو ڪو گس ڳوليون
غريبن جا غمخوار جيڪي سڏائين
ھُجن نانگ ڪارا ته مرليون کڻون، ڪي، ھتي رڳو ڳوھون پيون ڦوڪون ڏين
اسين به جي حرام کي حلال چئون وَڻِي پئون
ڪٿي باٿ رومن کي برقعو پيل آ، ڪٿي ڇو اگھاڙو بدن آھي ڪنوارو
نه ڪو پنھنجي مرضي سان پيدا ٿياسين، نه ڪو پنھنجي مرضيءَ سان ئي يار مربو
ھتي ڏينھن سارو جي سجدا ڏيان ٿو ته مانيءَ جو مُلھه ڏَسُ مون کي ڪير ڏيندو
اسين نه ڪنھن جي اچر پچر ۾ ازل کان آھيون اڌورا ماڻھو
سوچ جي ڪنھن سفر ۾ مون کي ساٿ ڏيو
ڦٽڻ تي لوڻ ٻُرڪڻ جي فضيلت پيا سکن ماڻھو
جتي اسان لئه جھان سارو حجاب وانگي ھجي ته پوءِ
وڏيري جي در تي وڃڻ آ گناھ
وڪوڙي پيٽ جو واڳون، وٺي ويو وير ۾ آھي
شھيد ٿي ويو سڳورو سرمد، اڃان به ساڳيون سماج آھي
سَاڳي لاٽون سَاڳي ڏور، ساڳيو ڦِيرَڻ وارو آھي
اسين ھن دنيا جي حقيقت ڏسي
اڃان ڪنھن ڪنھن راتين ۾ روزي کُلي ٿي
ويئو نانگ آھي نِڪري، لِيڪو پيو يار ڪُٽجي
رُسڻ واري کي جھل ڪانھي ملڻ واري کي جھل ڪانھي
نه اِيندن جي آڏو نه وِيندن جي پويان
ڪنھينَ وٽ گوڏ ڪانھي ڪا، ڪِنھين لئه روز نَئين گاڏي
آھيان ڏينھن جو آئون ڏاڍو سڀن کان، آھي رات مون لاءِ ٿي رُڪ جھڙي
ڀٽائيءَ جا ڀاتي ھتي بُک ماري، ھي ڀوتار خوني بھاري گھُرن پيا
ڪاٺ جي پورھئي تي ھي ڪنواريون گھر بنا گذران پيون ڪن
مُنھنجي دل ۾ درد آ، ان کي نه تو جي دُور ڪِئو
پڪ اٿم ڪنھن پاپ جي خاطر تو ته وڏيرا وات پَٽيو
رات جي پيٽ جي اوٽ آئون رکان ڪونه ٿيندو ائين
اَچ ته اَڄ ايمان کي توري ڇڏيون
خَبيث جھڙو خراب چَھرو مليو ته ڪھڙو قرار ھوندو
آدم کان وٺي آذر تائين منھنجو سينو صاف نه ٿيو
ھي پاڻي آبِ حيات جو اٿئي، ھن سنڌوءَ ۾ منھنجو ساءُ آھي
جو دادلو درياءَ سَڏبو ھو، اڄ تنھن جو ناھي ڇو ڪو ڌَڻي
پريس جو رڳو پورائو ٿئي پيو، عمل جو نالو ڪٿي به ڪونھي
آئون آيو آھيان ساز کڻي ڪو اندر جو آواز کڻي
عمر مِنٿَ تُنھنجي مَڃڻ کان مٿي آ
ظالم تُنھنجا زوراور ھي ٽوڙيندس زنجير عمر
سانگيئڙن ۽ جھانگيئڙن سان، ديس وسي دلدارن جو
سُڻي سومرا ڇڏ نه ھي سَڱ ٿيڻ جو
سنگھارن جي صفت مُون وٽ سڄو ڏينھن سومرا ھوندي
مون زندگيءَ جي موڙ جو ھر ذائقو چکيو آ
مھند به مسلمان ھُيس ۽ اڄ به مسلمان آھيان
وڏا وات ڦاڙيو مون سان وڙھڻ اَچِين
اوھان جو طريقو آھي طالباني
محبت منھنجي ماني آ محبت منھنجو پاڻي آ
تنھنجي منھن ڏسڻ جو گھڻو معاوضو آ
اسانجي پھچ کان پيارا اوھانجو پيار اڳتي آ
نقاب ۾ به سرنگون اسين نه ٿا سھي سَگھوُن
شرميلي ادا جو به شرف تو کي مليو آ
ھو لُڙڪ ته ڏس لاھياريءَ جا
نبي ۽ ولي جنھن جا نيپاج آھن
ھتي شمع پتنگ جو شان آھيان
نه مون لئه دوائون نه مون لئه دعائون
آئون استغفرالله جي عادت تي آھيان
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا
ھيستائين ڪابہ ريٽنگ ناھي مِلي
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
