سنگھارن جي صفت مُون وٽ سڄو ڏينھن سومرا ھوندي
پري ڪر مشڪ ھي پنھنجو، ڌنارڻ ھِت نه مُنھن ڌوئيندي
جبر جا ڏينھن ھِت جالي، ويندس آزاد ٿي اوڏانھن
مُنھنجو ٿَئي ماروي نالو، نه ميري اک تون کَڻ مُون ڏانھن
ھتي ڪَر سومريون ھٿ ۾ مُنھنجو حق ٿَئي ويٺو ھوڏانھن
پَرائِي مڱ جيڪا پاڳل، سا تُنھنجي پَيش ڪِيئن پوندي
اسين پينگھن پلنگن تي نه پاليل آھيون پنھواريون
سونھي پَٽ تي جا پنھنجن سان ڌڻي سا ڪيئن ڪندي ڌاريون
ويھان بنگلن ۾ آئون، بنجي ڪري ٿر ڄايون سڀ ڪاريون
ڪَريان ڪِيئن سڱ ھِتي سَڀرو ھُتي سڀڪا سَتي رُوندي
وڃان ٿي وَرَ پنھنجي ڏانھن، وڳا ھي ويس پنھنجا کَڻ
اِھي سينگار سُرھاڻيون سدا وَڃي سومرين کي ھَڻ
آئون پنھنجي پرائي جي ڪريان ھن قيد ۾ پئي ڳڻ
ڪَنديِ ”حافظ“ سان حق حاصل، جيڪا سَچُ سيج تي چوندِي