ھُجن نانگ ڪارا ته مرليون کڻون، ڪي، ھتي رڳو ڳوھون پيون ڦوڪون ڏين
جنين جي ھٿن ۾ ھئا مڻ مري ويا، ڏِسيو تِن جو ليڪو پيا جوڳي جيئن
ڪڏھن ڪنھن به سُر تي نه ڳوھ آھي ريڌي، سڄو ڏينھن ڀَلي تون پيو سورٺ وڄاءِ
ٺلھيون ڏِيندي ڦوڪون ھو ڦڻ ڪانه ڪڍندي، ميان منگتا تون نه مُرلي لَڄاءَ
جيڪي سُر کي سمجھي کڻي سرَ ھئا اِيندا، اھي نانگ ھاڻي نه ٿو ڪو نپاءَ
مري سڀ ويا آھن مڃان ٿو مٺا، پر متارا اڃان ٻيو نه ٿا مَٽ پيئن
ڪُنن ۾ گھڙن جو نه ڪاپو ڪري ٿو، ائين ويٺو مانگر جھلي مورڙيو
نه ڪو رائين رڇ ۾ وجھي وقت تي ٿو، نه ڪو ڪوبه سڳڙو اٿس سورڙيو
سو گھاتو سڏائي گنگھار ٿئي پيو، گھاروڙي نه آھي، آھي گھورڙيو
جنين پنھنجي ٻيڙيءَ کي ھٿ ساڻ ٻوڙيو، اھي ئي ناخدا ٿيو پيا مون کي نِيَن
قذاقن جي پويان نه ڪھاڙيون کڻين ٿو، ۽ پنھنجن تي ويٺو الارين ادا
اَمر سڀ عُمُر جا رکين پيو اکين تي، پوءِ مارن جي ڪھڙي ڪرين ٿو مدا
سڃاڻان ٿو توکي اي پنھنجن جا پاپي، اٿئِي ويل ۾ سڀئي وَانگِي وڌا
اِنھي حال تنھنجي تي ”حافظ“ اداڙي، نه پنھنجا به تُنھنجا ٿا پنھنجا ٿين