ڦٽڻ تي لوڻ ٻُرڪڻ جي فضيلت پيا سکن ماڻھو
حراميءَ کي حلاليءَ جو لقب ڏئي پيا لِکن ماڻھو
کڻي ڪيڏا به ڪاريگر ٿي، ڪارو مُنھن ھو ڪن پنھنجو
تڏھن ڀي رنگ پڌرو آ پري کان پيا بکن ماڻھو
اسين گوشه نشيني ۾ به ڪنھن سان يار گڏ آھيون
انڌي کي ڪيئن خبر پوندي ته آڏو آ اکين ماڻھو
دُعا ۽ خير سڀني لاءِ گھرنداسين پيا گھر ويٺي
اسان ڏي روح جو رايو کڻي ڪھڙو به رکن ماڻھو
جيئڻ جو حوصلو ”حافظ“ کي سيکاري ويئي جيجل ماءُ
تڏھن سو جام پيئون ٿا نه جيڪو ٿا چکن ماڻھو