مُنھنجي دل ۾ درد آ، ان کي نه تو جي دُور ڪِئو
پوءِ ٻُڌا توکي خدا ڇا لاءِ مون مشھور ڪِئو
ڪالھه رڙھندي تي ڪو راھ جو راڻو ڏِٺم
ھو صفا بي حال پر مُنھن ۾ جھڙو ماڻھو ڏِٺم
توکي ان جي حال کان الله اڻڄاڻو ڏٺم
ته به تُنھنجي مڃتا کي ھُن آ مُرڪندي منظور ڪِئو
پوپري پورھيو پئي ڪيو، پرمار تيسين اُت پُڳو
ڳالھه ڳائڻ جي ھَلي پئي مون ٻُڌو روئڻ رُڳو
ان ستم تي ڇو ڀلا نه ٿي سيڪ سرور کي لڳو
ڪنھن شڪاري ڏَسُ جتي ڪَيڏو آھي ڪلور ڪِئو
پاڪ نياڻي پيٽ خاطر ڪيئن پنيو پئي مون ڏٺو
تنھنجي اک آڏو نه آئي يا خزانو ٿَئي کُٽو
لوڪ جا طعنا مليا ۽ ٻيو به سڀ ڪجھه ھُن سَٺو
اي ڌڻي دنيا جا ڏِسُ تو ھي ڪھڙو دستور ڪِئو
ھوڏ ”حافظ“ جي نه آ توکان حقيقت ٿو پُڇي
نانءُ ھڪڙو ٿو ٻُڌان ان جي ڪري ھي ڪِيئن ڪُڇي
تو لِکيو سڀ جو لِکيو، تَنھن جي ڪري ٿي لنؤن لُڇي
ته به مَلڪَ منھنجي مٿان مالڪ تو آ معمور ڪِئو