مُنھنجو شرابُ نئون آ، تُنھنجي شرع پراڻِي
تو وٽ ڪتاب مُصلو، مون وٽ آ دل نِماڻي
ڪنڌار ڪيف پيئندس، قاضي صاحب جي ڪولھيان
رندن جي سامھون ان جا سڀ ٿو ڪتاب روليان
واعظ جي وقت کان اڳ، آئون ٿو کيل کوليان
آھيان موالي اڳھين، مسجد نه آ مون ماڻِي
زاھد، آ تقوى تو وٽ، مُون وٽ ذَرو نه آھي
توکي ٻَرو پيئڻ کان، مون کي ٻَرو نه آھي
تو وانگي ٻيو ڪو مون وٽ، ڪورو ڪرو نه آھي
مُنھنجو وضو به مَئي سان، پايان نه ٻيو ڪو پاڻي
اندازو مون ڪيو آ، انسان ڪير آھي
او دين جا ڌڻي! اڃان تو ۾ ته دير آھي
تُنھنجو اڃان به ساڳيون، بدليو نه گير آھي
ھيڏا ھُنر ڏِسي ته به، پَنھنجي اَٿئِي پَلاڻِي
ڪھڙو پڙھان پوءِ ڪلمو، ڏَسُ ڪو ڪتاب ڳولي
دوزخ ۽ بھشت جا، رڳو دروازا ڇڏ نه کولي
يا ماٺ ڪر ته ميانجي، “محمد” ڪو ٻول ٻولي
تنھنجي ھِتي ته فتوى، مون کي آھي ڦِٽاڻِي
***