اڳي جنت کسي ھاڻي جيئڻ جو حق به ٿو کَسجي
ھُتي ته شيطان ۾ شڪ ھو، ھِتي ڪو ڪونه ٿو ڏَسجي
وڏي جاکوڙ جُنبش سان، جھان ۾ جلوه گر ٿيئڙس
ڏسي ڌرتيءَ جا داروغا، اچي آزار ۾ پيئڙس
ڏمر جنھن جو ڏکيو ڪيئڙو، وري ان وڻ تي آئون ويئڙس
ٿيو جو پھچ سان پڌرو، اھو بي پھچ ٿو پَسجي
ٻڌون پيا مانءُ محشر کي به، منھنجي مُئي سان ملندو
خليفي جي خوشامد لئه، پھرئين دوزخ جو در کُلندو
چون ٿا پوءِ رِي پردي، اتي پيو حُور سان ھَلندو
ويندو سماج ات سُڌري، نه ڪائي ڌُر اتي ڪسجي
ڀڳل ڪنھن ٿانَو جيان، منھنجو جسم شايد جُڙيل آھي
ڪريان پيو جُستجو جنھن جي، سا منزل ڇو مُڙيل آھي
فقط ڪاغذ جو گل آھيان، جو خالي جا کُڙيل آھي
نه جنھن مان راھ ويندن کي، ڪڏھن ڪو راز ٿو رَسجي
***