اسين نه ڪنھن جي اچر پچر ۾ ازل کان آھيون اڌورا ماڻھو
اسان جون جھوليون جبر سان ڀريل اسان کي ڏسندي ڪنول ڪوماڻو
پَري ھي منھنجا پساھ ويندا اتي به مون کان پڇا جي ٿيندي
انھن کي چوندس اتان اچان پيو جتي ته سچ تي گھمي ٿو گھاڻو
سليان نه ڪنھن سان ڳالھه سچي آئون ھتي به مون کي گمان آھي
متان اتان جو اَچِي نه پھچي جتان آ منھنجو ھي روح اڏاڻو
جياپي وارو جھان آ يا ھِتي به ڪنھن جي غلامي ھوندي
ھُتان جو باغي ھِتي آ پھتو ھِتي ته ناھي ڪو جيل ٿاڻو
حياتي پوري حياءُ ۾ گذري، مگر حرامين تڏھن به ھيسيو
اھا ته حالت سَٺي پئي ”حافظ“ تڏھن ھُتان ٿس ڪو ھالاڻو