خُون جو ھڪ خاص قطرو، ٿِئي ڪِريو جڏھن خاڪ تي
دَانھه مان ڌرتي چَيو، آگا ڪِرا افلاڪ تي
ھُت حڪم تُنھنجو ھَٽيو، ھِت يار ڪاتي سان ڪُٺئي
تنھنجي ڪاوڙ يا قرب، پر خان کي کِلندي ڏِٺَئي
مُحب مون مسڪين لئه، سِر تي سبب سڀ ڪجھه سَٺئِي
مرحبا مَلڪن ڪَئِي، عاشق تُنھنجي اخلاق جا
تو جِھان جيڪي جوڙيا، تن ۾ نه جاني جوڙ ڪنھن
ھٿ ٻڌي تُنھنجي حڪم تي، مُحب ڇوڙيو موڙ ڪنھن
تو ڪَئِي توکي ڦٻي، توسان نه ڪيو ھينئن توڙ ڪنھن
ھت ڪُٺَئي ڪافر ھٿان، لالڻ ھُتي لولاڪ تي
حوض ڪوثر جنھن جي ھٿ ۾، سو نه پاڻيءَ کي پُڄي
جو سُڀان سڀني کي ڏي، سو اڄ سيد اڃون سُڄي
ھي حڪم تُنھنجا ڏِسي، ڍولڻ توکان ھر ڪو ڊِڄي
بي قصورن کي ڪُھي، آندئي قيامت ڪاڪ تي
بخشيا تِن جي مُحابي، سڀ بندا مُنھنجون بَديون
سرُ ڏني کان اڳ ھُيون جن سيج تي لائون لَڌيون
ھُت نه پاڻي ھو پيئڻ لئه، ھِت وَھِيون نرمل نديون
حال ھي ”حافظ“ ڏٺو، تُنھنجي حڪم جي ھاڪ تي
***