ھي پاڻي آبِ حيات جو اٿئي، ھن سنڌوءَ ۾ منھنجو ساءُ آھي
جو ھن جو ويري آھي وڏو ، سو بُرو مُنھنجو نه ڀاءَ آھي
ھي ساھ جي رَڳ کان مون کي مٺو، ھِن تان نه ڪڏھن آئون ھٿ کڻان
تون سمجھي ڇڏ او دشمن سنڌ، آئون سؤ دفعا ڀل سُوري چڙھان
آئون واڪ وڏي سڏ ڏيندو آھيان، توکي ته وڻان يا نه به وڻان
ھن ڌرتيءَ سان منھنجي دل آھي ھي ڌرتي منھنجي ماءُ آھي
ھن قوم جي قيادت ڪانھي ڪا، نه ته تون ڪيئن درياءَ ڌار ڪَرين
ايڏي طاقت تو ۾ آئي ڪٿان، جو ايڏو وڏو وار ڪَرين
تون ماضيءَ مُنھن ورَائي ڏِسُ، متان پوءِ مون تي ميار ڪَرين
تون سَيرَ پنھنجو سمجھين ٿو تُنھنجي پتي ھڪڙو پاءُ آھي
جو سنڌ امڙ جا پير کڻي، آئون ان جي پويان آھيان پيو
جو ميري اک سان مُنھن لڳو، ان لئه ”عنايت“ ٿيندس پيو
جي ٿڃ جو حق ادا ٿا ڪريو ته پوءِ ھوشو، ھيمون ”حافظ“ ٿيو
تون ڌيان ته ڪر او ديس ڌڻي، توتي دَانھِين خود درياءُ آھي
_________
حافظ صاحب جو مٿيون نظم ڪالاباغ ڊيم جي خلاف جوڙيل آھي.