برھُ جي زرھ پائي، ھر وار کي سَٺوسين
جَنھن ياد ڪِئو نه مون کي، تَنھن يار کي سَٺوسِين
مخمور ٿي بيٺس آئون، محبوب تُنھنجي مَھندا،
اھڙا نه ڌڪ سڄو ڏينھن، مون کان سواءِ ڪي سَھندا
ھر روز، روز مون وٽ رند ڪي نه رَھندا
اڳ گُل گلي ۾ پاتم، اڄ خار کي سَٺوسِين
ماکي مکڻ جو مونکي ، ڏََسُ ڪينَ ڏي تون ڏاھا
رانجھن کي نت رُسڻ جي، آھي اڳئي راھا
سڪُ جو سلو نه سُڪندو، صد بار تون پيو ساھا
نِڪَري جنت مان تولئه، ھن نار کي سَٺوسِين
منھنجون مخالفون ڪَئين، شايد ڪندا ڪي شائق
لالڻ اِنھي لطف جو، آھيان اڳيئي لائق
نوابزادو ناھيان، آئون ته آھيان نائڪ
آدم سڏائي اڳ ۾، آزار کي سَٺوسِين
پرواھ نه پَائي جي ٿم، آئون پاڪ پورھيو آھيان
گُل بڻجي ھت گُلابي، گھايل ٿي گھوريو آھيان
ڳُجھه جي آھيان ڳُجھارت، ڇا ڳالھه ڳوريو آھيان
بخشش جي لئه بَديَن جي، ھيڏي بار کي سَٺوسين
***