ڪٿي باٿ رومن کي برقعو پيل آ، ڪٿي ڇو اگھاڙو بدن آھي ڪنوارو
زماني جا مُفتي تون مون کي ٻڌاءِ، کنيو آھي روزي جو ڏَسُ ڪنھن اِزارو
ڪنھن ناريءَ جو نالو رکي ماءُ نُوري، ته ان کي ٿي ڪِيئن اک تماچي تَڪي
ھي پنھنجي حوس جو ڪري ٿو پورائو، ھُتي ھو سھاڳڻ ڪنھن ٻي لئه سڪي
ڪنھين کي ته اگھه جي به ڪا اون ناھي، ڪِنھين بُت وِڪيو پنھنجو آني ٽَڪي
ھي اعزاز ڪنھن کان مليو يار آھي، گناھ تي به ڪنھن جو ٿِئي پيو گذارو
اڃان تائين سچ جو صحيفو نه سمجھيئي، ته قيامت جي ڏينھن پوءِ ڪھڙي ڪم ۾ اِيندين
ھينئر روح آدم حوا جو روئي پيو، اڃان ھن کان پوءِ تون اک پَٽيِندين
جي ابليس ناھين ته پوءِ ٻڌا تو، ھتي ڪنھن جسم جو تقدس تڪيندين
سچي ڳالھه انا جي ٺلھي ڪيس تي، جنھن معصوم دل جون ٿا مُرڪون وڃايون
انھي جي عزت جو قسم مون کي آھي، ته ناحق جو آھي ڪيڏو نظارو
جنھن جو روح ڪافر ۽ مذھب مسلمان، اھو تون ٻڌاءِ ڪھڙي تعليم ڏيندو
مئي کان ته پوءِ الائي ڇا ملي، ھي ته جيئري ئي ڪنھن کي جھنم ۾ نيندو
جي ”حافظ“ آھين پوءِ ته اوري ھليا تون، اھو رت پيئندڙ رٿون ڪھڙيون ڏيندو
جو قرآن پڙھندي به پئي ڪوڙ ۾ پيو، انھيءَ کان ڪفر جو ڇا وٺبو ڪفارو