وڏا وات ڦاڙيو مون سان وڙھڻ اَچِين
کايو مُوئن جون مانيون مُلان تون ٿو مَچِين
نَڪو عشق جو تو ڪو عذاب ڏِٺو
نَڪو سُوريءَ جو تو ثواب ڏِٺو
نَڪو نينھن وارن جو نواب ڏِٺو
رڳو پاڻ مرادو پيو پَر ۾ پَڇِين
من برھُ سندي ڪا بُوند لَڳئِي
ھن عشق منجھان آخوند لڳئي
ذَري حُسن منجھان ڪُجھه ھُوند لڳئي
ته پوءِ نينھن وارن اڳيان ڪِئين ٿو نَچِين
ٻيا ورق سڀئي تون وساري ڇَڏ
اکر عشق وارو تون اتاري ڇَڏ
وفي انفوسيڪُم مَن ماري ڇَڏ
ڏِس رمز رنديءَ ۾ ڪيئن ٿو رَچِين
ڇڏ ”حافظ“ سان تون ھوڏ ھينئر
اَچِي عشق وارن جو ڏِسُ تون اندر
ويھو مسجد ۾ ڪرين ڪيڏا مَڪر
پوءِ ڀَت کي وڃو ٿو ڪِئين ڀِڃِين