مُنھنجي جاکوڙ کي جو ٿو سمجھي جَبرُ
ان کي چئو توکي سُورن جي ڪھڙي خَبرُ
مون ته پنھنجي حياتيءَ جي ھر ھڪ پسا ۾
ڪٽيو وقت آھي حيا ۽ وفا ۾
جنھن نه مون کي ڏٺو آ ھھڙي صفا ۾
ان جي اکين ۾ شايد ڪو آھي ڪَٽرُ
رات ڪاري کُٽي ڏينھن لئه ٿو رُئان
روشني ٿي کپي ٻيو نه ڪجھه ٿو چُئان
ظلمتن کي ڌِڪي نُور آڻيو نوان
سوجھري کان سواءِ سُور مسجد مندر
پھچ کان ڀي مٿي آئون پتوڙيان پيو
کير آھي کريل ته به ولوڙيان پيو
ڪنھن اڀاڳي ته ننڊ کي اکوڙيان پيو
نِينھن آھي چيو مون سان جاڳي نِبرُ
زندگيءَ کان مٿي ٻي نه سڪرات آ
ڏينھن سنڀران نه ٿو رات ئي رات آ
ھي حياتيءَ جي جيوَن جو جذبات آ
ڪنھن جي سُڏڪن ۾ ڀي ڪو لڪل آ صَبرُ