سانگيئڙن ۽ جھانگيئڙن سان، ديس وسي دلدارن جو
جن سان عمر ڪَئي اراڏي، مُون کي سُور تنين آ سنگھارن جو
کُوھر تي جي کير پيارين، کاڻان تن سان خَار رَکين
ننگ ڀريون آھن نياڻيون، جن جون، ناحَق سي نَادار رکين
اشرافن جي عزت تي تُون ڪيئن ٿو عمر اختيار رَکين
ڪِيئن مڃان آئون توکي، موڳا موت ٿِئين تُون مارُن جو
ماروئڙا ھُن مُلڪ مُنھنجي جا محبت وارو مال وٺن
ڪِينَ ظُلم سان زوري تو جيئن، ظالم ڪنھن جي زال وٺن
ڏڌُ مٿي ھو ڏينھن گذاري سائل جي سنڀال وٺن
ديس ڌڻي ڪجھه ڌيان ته ڪر ڇو ڌڻ لُٽين ڌنارن جو
روزمره لئه نَيون رَاڻيون، راجا پنھنجو رب سُڃاڻ
پنھنجي گھر مان ڪا ته ڪنواري، عمر ٻي ڏي تون ته اُماڻ
سُڌ پوئي پوءِ سومرا صاحب، سَتي ڪنھن جي لڄ سُڃاڻ
ڪِيئن پيئان آئون پاڻي توسان، پَاپُ ڪِيئي پڳدارن جو
تنھنجون ماڙيون ماھ راڻيون، مون لئه کيت جي سھڻي کَٽ
سرتيون ھو سڀ سارينم پيون ٿانَو رکيو ھُن ٿوھر وَٽ
ڇڏ پُڄان آئون پاڙيچِن کي، پوريل اکيون پَنھنجيون پَٽ
ڪڍ نيئر تون ناحق جا ھتُ حال ته ڏِسُ حُبدارن جو
موت کان موڪل مَھند ڏِجئين، اي مير عمر مُنھنجي منٿ مَڃين
قادر مون تي ڪرم ڪري ھي ڪوٽ جا ڇڏ تون قُلف ڀَڃين
کير پيئان آئون کٽ تي ويھي، وَرَ پنھنجي سان شال وڃين
ٿَڪ ھَڻِين تُنھنجي ٿانَون کي، شل ٿانوَ ڏسان ٿر وارن جو