اونداھي ۾ ڏِس تون، انڌو ڪونه ڏِسي ٿو يار ڏيئو
عربي تُنھنجي اکين جي اڳيان، عرش لنگھي ڪِيئن اَڳتي ويو
جَاني جي جمال جو جَھٽڪو، ڪونه جبل ڀي يار جَھليو
ماڳ آيو سڀ ”محمد“ ماڻي، ھوش عقل سان ھوت ھَليو
رب چوان ته به رنج نه ٿيندو، روح الا تُنھنجو ڪيڏانھن رُليو
مُحبت وارن مام پروڙِي، ٻئي کي پَتو آ ڪونه پِيو
عشق وارن جو ڇاھي علم ۾، قاضي پنھنجا رک ڪتاب
شرڪ ڪفر سان شامل آھيون، ڪونه سُڃاڻون ڏوھ ثواب
پاڻھي مِٽيءَ مان پيدا ڪيس ڪيئن، جوڙڻ لئه مون چيو جناب
ھاڻي تُنھنجي ھڪ نه ٻڌندس، نِينھن اَلاجي ڪِيڏانھن نِيو
حرف ھزارين منھنجي حُسن جا، تونه پروڙيا ڪي به پليت
گرجا مندر ڪِي نه گذاريئي مِڻ مِڻ ڪرين تون رڳو مسيت
”حافظ“ چئي تون ڏس حقيقت، رانجھن آيو ڪھڙي ريت
ڪافر مسلم سڀ ڪَٺا ٿيا، جڳ سڄو پوءِ ڪنھن لئه جيئو
***