الفت جو آھي آدم، سينگار ٿيو صدين کان
داڻي جو خالي دڙڪو ھو، ڌار ٿيو صدين کان
جنت جي جاءِ مان، گڏ آدم ۽ عشق آيا
ھوندا حُسن جي اڳيان، حورن به دل ھارايا
ڪھڙي سبب لئه پوءِ، سجدا ڏيئي ساراھيا
ان وقت کان وٺي ھي، ويچار ٿيو صدين کان
اِبليس جي عقل کي، اَعلى ڪَيو تو اَڳ ۾
ھاڻي جيئڻ ڏکيو آ جاني، مون کي جڳ ۾
ڪيئن دُرو ٿيا، تنھن کان، ديرو بَنائين دڳ ۾
اِنھيءَ بھاني، آھيان بدڪار ٿيو صدين کان
موسى ۽ طُور سينا، صاحب کي ساڙڻا ھئا
نيزن تي سرَ نبين جا، چيري به چَاڙھڻا ھُئا
اَھڙا به پُٽ عليءَ جا ، پرور کي پاڙھڻا ھُئا
جن تي امت جو بيشڪ، ھي بار ٿيو صدين کان
”حافظ“ جي حال ھِيڻو، تو وٽ حشر ۾ ايندو
اَھڙي ڏُکي به ڏينھن ۾، ڏَڍُ ڪو ڏُکيءَ کي ڏيندو
الله ڪندو اتهءِ، مُرسَل سان ميلو ٿِيندو
اڙين سان جنھن آھي، اقرار ٿيو صدين کان
***