اسين به جي حرام کي حلال چئون وَڻِي پئون
اکيون پوري گڏھ کي چوان جي ڳئون وَڻِي پئون
ڀَڄي به ڪِينَ ٿا سگھون، پُڄي به ڪِينَ ٿا سگھون
نه ڪي ڪنھن ڪاڻ ۾ وري کڄي به ڪِينَ ٿا سگھون
جھڪي پوان ته جند ڇُٽي، ٿيان نه سنئون وڻي پئون
ڍڪيم ٿي ڪُوڙ جو ڪُنو، ضمير مان ذرو پُنو
ڏِسي مون کي ڏُکارو ٿيو رڙيون ڪري اَچِي رُنو
ڦِرون نه ڦيڻ کي پَسِي ويھي رَھون وڻي پئون
ڀلي پيو پنڌ ۾ پُسان ويھان نه آئون ڪِٿ وَسان
مون کان ته رات پئي رُسي آئون ڏينھن کي ڪٿي ڏِسان
اڃان به جي اونڌاھ کان وڃان نه وَئُون وڻي پئون