ڪنھن کي ڏَمرُ ڏيکارين، ڪنھن کي سَبَقُ سيکارين
ھڻيو تِير پنھنجي ھٿ سان، محبت ڀريا ٿو مَارِيَن
بازار عشق جي ۾، ڪنھن کي آئين ڀُلائي
رايو رکيو تو پنھنجو، رَب راڄ کي رُلائي
منصور کي سُوريءَ تي، محبت ڇڏيو ملائي
گھاڻي اندر ڪي گھڙيون، ڪَنھن ساڻ يار گَھارين
ھن لوڪ ۾ اَي لالڻ، تو پاڻ کي لڪايو
ڏيئي حُسن جو ھوڪو، توئي حُڪم ھلايو
آدم کان اڳ ۾ آگا، ٻئي ڪنھن نه سر سَلايو
صورت پَنھنجي کي سھڻا، ڏيو سوز پيو سنوارين
جادو ڀريو اي جاني، تُنھنجو ڪمال آھي
آيا ڪُڏي ڪُسڻ لئه، ڪيڏو ڪمال آھي
ٻي واٽ سڀ وڃائج، ورھ وصال آھي
ھٿڙو کڻي حُجت تان، ھر دم ھَنجون پيو ھَارين
”حافظ“ جي ناھي توسان، ڪائِي حُجت اي حَاڪَم
مُون ڪَئين گھڻا ھتي، ڪِئا آھن گناھ جا ڪم
ھوندين تون ئي ھميشه، آئون ته خاطي خاڪم
ڪا مھر مون ڏي مولا، وارث جي صدقي وارين
***