خاڪ جي چَپٽي کڻي، پَنھنجي خدائي تو ڪَئي
عيب آدم کي ڏيِئي، واحد وَڏائي تو ڪَئِي
شان واري شڪل جوڙي، تو جڏھن شروعات ڪئي
مَلڪ مُقرب سڀ سڏي، مَالڪ ويھي مَملات ڪَئِي
ويس آدم جو ويڙھي، ظاھر تو پنھنجي ذات ڪَئِي
راز اھڙي ۾ رَھِي، رانجھن راجائي تو ڪَئِي
بُت منجھانرا بُت ٺاھي، تو برھ جي بَازي ڪَئِي
ري سبب جيڪو رُٺو، تَنھن رئيس کي راِضي ڪَئِي
طلب جو ڏيئي تَاب تنھن کي، تو دنيا تازي ڪَئِي
گڏ رَھائي ڪي گھڙيون، جانب جُدائي تو ڪَئِي
دنگ داڻي جو ڏيئي، دلبر سندو ديدار ڪَئِي
بخشيو تو يار بيشڪ، پر پَھرئين بَدڪار ڪَئِي
مُلڪ ساري جي مٿان، مُرسل مِٺو مھندار ڪَئِي
عرش تي ”احمد“ لاءِ، رب ھُئي ، رَسائِي تو ڪَئِي
ھَانُ ”حافظ“ تي وري، دلبر ھيڏا دَڙڪا ھَلَن
مُحب تُنھنجي مُلڪ ۾ مُحبت وارا ڪِٿ ڪِٿ مِلَنَ
تُون سڀن جو آھين خالق، ته به سڀئي مُون تان کلن
ھُئس مِٽيءَ جي مُٺ آئون، ڪِيڏي ڪمائي تو ڪَئِي
***