آدم کان وٺي آذر تائين منھنجو سينو صاف نه ٿيو
بھشت منجھان مُنھنجي بدلي ٿي، تڏھن دوزخ جو ٿا دڙڪو ڏيو
ڪالھه به مون ھئا ڪلمان سکيا، لَک سوا جي ليکي تي
ھيڏو ڏاڏي مُلڪ وڃايو ھڪڙي حوا جي ليکي تي
ھَٿ ٻڌي مون کان ھَڙ ڦري ويا، بيپرواھ جي ليکي تي
ڪنھن تي ڏس پوءِ ڪاوڙجان، جي ڪالاباغ به ڪنڌ ۾ پيو
سنڌو کي جنھن ناھي سڃاتو، تَنھن سان ڪھڙو سنڱ ۽ سياءَ
مَرڻي پَرڻي منھنجو ناھي، ڀلي کڻي ھُجي منھنجو ڀاءَ
ماٺ ڪري جي ھاڻي ويٺس، معاف نه ڪندي ڌرتي ماءُ
دين ۽ ڪلمون پنھنجو ھَڪڙو، پوءِ به درياءَ کي در پيا ڏيو
پاڙي وارن جي سائين، پارت ڪيئي آھي رب رسول
پنھنجي بَڀ ڀَرڻ جي لاءِ تون پيو جوڙين انڌا اصول
رزق حلالي تنھنجو ناھي، ”حافظ“ ٿيندئي ڇا ته حصول
پنھنجي پتي وڪڻي، پوءِ منھنجو ڇو ٿا پاڻي پيئو