ھو لُڙڪ ته ڏس لاھياريءَ جا
ٻَڌل ٻار آھن ٻانھياريءَ جا
ھي رئيس وڏي کي روزي ڏي
ھي ماءُ ۽ پيءُ کي پيرئين پئي
ھي ڪنڌ جھڪيل ڪنھن کي ڪجھه نه چئي
تون ڪم ته ڏِسُ ڪنڌاريءَ جا
ھي مون کي ھٿ ۾ ماني ڏي
ڄَڻِين جوڌا پٽ ھي جاني ڏي
مون کي نانو ڏاڏو ناني ڏي
مون تي ننگ ته ڏس ھُن ناريءَ جا
ھي سانئڻ ڪھڙي سُر ۾ لِکان
ھر گيت غزل جي گُر ۾ لکان
جا دوکو نه ڏي تنھن ڌر ۾ لکان
ڪھڙا ٻاجھه لِکان ٻَلھاڙيءَ جا
ھي ڀُون ٿي ھر ھڪ شيءَ کان ڀَلِي
ھي ماءُ جي روپ ۾ مون کي مِلي
جيئن ”حافظ“ چئي ھي تئين ھَلِي
تون وڙ ته ڏس ويچاريءَ جا