ڪُتي ٻلي جو زخمي ناھيان
انسانن جو کاڌل آھيان
ھِن جي گِگ ۾ زھرُ وڏو آ
مُون کي ھن جو چَڪ لڳو آ
دوا گوري تي نه سُورُ ڀَڳو آ
درد ڪَٿا ھي ڪَنھن کي ٻُڌايان
ھِن کان ڏاڍو آئون ڊڄان ٿو
ھِن جي پاڇولي کان ڀَڄان ٿو
ھن بي پتي کي نه پُڄان ٿو
ھِن کان ڪِيئن آئون پاڻ بَچايان
ڇتو ڪُتو ته به ڌڻي سُڃاڻي
مُحابي مان ھي مُور نه ڄَاڻي
دوست برادر سڀ کان تَاڻي
ڪھڙو ھِن تي حِيلو ھَلايان
ھمدرديءَ ۾ ھِيرا ڦيرِي
واھُر سڏائي بَنجي ويرِي
”حافظ“ ھِن جي دل آ ميري
مُوذي ھِن کي ڪيئن مَڃايان