تون خدا تُنھنجي خدائي، آئون خلقيل خاڪ مان
عيب مُنھنجا اُت ڏسي، آدم ڪَڍيِئي اوطاق مان
بھشت جي بنگلي اندر، تو دام ۽ داڻو رَکيو
مون ليکي آھي لطف، پر تو اڳيئي مون کي لَکيو
ٿي چَريو ڪنھن جي چوڻ تي، مون اھو چسڪو چَکيو
ھو درياءُ ديدن اڳيان، پر مون پيتو ڪنھن ماڪ مان
ڪالھه ٿيا منھنجا قدم، ھڪ تون آھين قادر قديم
ٻي نه ٻولي آئون ٻُڌان، شل ٻول اھڙي ۾ ٻَڌِيم
واٽ ناھي يار ويجھي، مِن وِلھي ڏي تون وَڌيِم
راز تو اھڙو رَکيو، ٿي ويئي خطا خوراڪ مان
آئون نه سنڀريس ٿي سڄڻ، ڪنھن سانگ صورت جو ڪِئو
ھُئس مٽيءَ جي مُٺ آئون، تو مِان مُورت جو ڪِئو
پَڊ ھي ڪيڏو پکيڙي، پاڻ پُورت جو ڪِئو
تون ڦِرين فرحت اندر، آئون ڦِران فراق مان
***