آھيان آڪاش جو مالڪ ڌِڪا ڌرتي تي پيو کايان،
ٻُڌايو مؤمنو مون کي ھِتي ڪنھن جا آئون ڳُڻ ڳايان
جڏھن کان مون کي جوڙيو ويو تڏھن جاگيرداري ھئي،
اوھان آدم ۽ حوا جي ٽوڙي جنت ۾ ياري ھئي،
اھا ئي دوستي دلبر نه نوري ھئي نه ناري ھئي،
مگر اڄ جي نياڻين تي وڏو الزام مان آھيان.
اڳي حوا کي حق مليو ھو ھڪدم ھُن حڪومت ۾،
ھينئر حوا جي حالت ڏِس جُھڪي ويس قد ڪشومت ۾،
نه پيري تائين آ پَرڻي سڙي ويئي سونھن صورت ۾،
آئون آدم پنھنجي عضون لئه پيو چوٿين زال چاھيان.
شرح ۽ ھُن شريعت ۾ نه شامل ھي شرابي آ،
خدا جي خاص ٻانھن وٽ خودي ۾ ئي خرابي آ،
ڀلي بدنام چئو مون کي مگر ھي بوترابي آ،
مِلي جي بُل مونکي ميان جي ته تنھنجي دين تي دانھيان.
ڏسان ٿو روح ڪو روئيندي ته منھنجو روح روئي ٿو،
تڏھن سوريءَ تي پَر پنھنجا، ھي ”حافظ“ پاڻ سوئي ٿو،
وڏي سڏ وقت جا جابر توکي ھي جوان چوئي ٿو،
ملي جي موت منصوري ته پوءِ ڪھڙا ڪفن پايان.
***