اسين ھن دنيا جي حقيقت ڏسي
ويا تُنھنجي واعظ کان آھيون رُسي
ڪِٿي حال ھاريءَ جو ھيبت ڀريو
ڪٿي ڪنھن ڪنواريءَ تي ٻارڻ ٻريو
وڏو وات ڦاڙي وڏيرو وريو
ويچاري ونيءَ وَر کان اڳ ويئي ڪُسي
تنھنجو دين خاموش ته به ھو دلير
ٽُٽي ڪنھن نياڻيءَ جي ناحق پئي ڇير
ارھ رب ڏنو پر ھي قابو آ ڪير
مِٺي ماءُ ڪولھيان دَرندي دَسِي
اڃان ڪونج جھڙي ڳچي ڳٽَ ۾ آ
لڌي ڪنھن نه لالڻ آھي سُڌ سما
تڏھن حق بخشيو مُومل جو ماءُ
نه پوتي پيس، ۽ نه پينگھو پَسي
سڻايان ڪھڙو سڪ ڀريو داستان
نه ڪو تير آيو نه خوش ٿي ڪمان
وھيا رت جا دريا ۽ نڪتا نشان
اڀاڳي اَدِيءَ جي عمر ٿي اَسي