اسان کي کپي ٿو ادب ۽ حيا
دنيا مان ته دلبر لڏي ٻئي ويا
پُڇايان پيو آئون ٻنھيءَ جو پَتو
ڪيڏانھن وياسي نڪري ڏسي ڪو نه ٿو
جتي ھئا اتي ڪجھه به ڪونھي بتو
اجھامي ويا ھن سي اصلي ڏيئا
مدرسي ۽ مسجد کان ويا موڪلائي
اتي به ھاڻ ھر ڪو ھُڏي سان ڳالھائي
نه شاگرد آ نه ڪو استاد آھي
ٻَئي ٻنھين خوبين کان خالي ٿيا
شريفن مان ھاڻي شھر ٿي ويا خالي
جھڙو اڄ جو مُلون تھڙو آ موالي
آھي رب جي دَرَ تي ھي ”حافظ“ سوالي
ڪجئين رحم پنھنجو نه ڪج ٻيو نيا